Çocukken herkesten çok sevdiğim, herkesten çok üzdüğüm, genç kızken durmadan tartışıp zaman zaman da nefret ettiğim ve son on yıldır yanında gereğinden beş dakika fazla kalamadığım ama aslında hep yanımda olamasını istediğim annanem koydukları tabutta bir tahterevana kurulmuşçasına salına salına gidiyordu.Yüzyıla yakın zamandır anlatıp durduğu, yarısı hayal ürünü, yarısı gerçek tozlu öyküleri, dedemin tüm hatıraları, içime baygınlık veren kendine özgü değerleri, öğütleri, sorgu ve sorularıyla yani, benim tüm çocukluğumu da alarak gidiyordu.
Ben, dünyada herşeyden çok sevdiği torunu, onu yeterince sevememiş, belki sevmiş ama yeterince gösterememiş, onu yaşayamamış, anlayamamış olmanın verdiği eziklikler ve pişmanlıklarla, artık çok geç olduğunu bile bile, abartılı bir özenle bu son yürüyüşe refakat ediyordum. Şu anda ne kadar çok özen gösterirsem beni o kadar çok ve çabuk affedecekti sanki...
Annanem ne benden ne de başkasından ilgiden öte hiçbir şey istememişti. Kimseye maddi açıdan yük olmamış, hatta hepimize o minicik üç aylığı ile yardım etmişti. Onun kediyi bile doyurmayacak üç aylığından nasiplenmeyen, fayda görmeyen yok gibi birşeydi. Başı sıkışan ona koşardı. Hele ben... Ne zaman başım sıkışsa kıyıda köşede bir kefen parası bulunurdu. İşte bu üstündeki o kefen...
Hiç hesap sormaz, hiç şikayet etmez ama dırıltısı da hiç bitmezdi. Bizden hep ona veremeyeceğimiz tek şeyi, o pek değerli zamanımızı ister dururdu. Başka şeyler isteseydi çok kolaydı ama biz ego çingeneleri vaktimizden ve kendimizden başka herşeyi vermeye hazırdık da bir anlık zaman, biraz sabır çok zor kopuyordu gönlümüzden... Sanki o başka bir dünyanın insanıydı, biz başka... Onun dünyasının değişik renklerinde ve değerlerinde de bir tat olduğunu, demek bu çarşafın içinde tanımadığım adamlar tarafından götürülüp, tanımadığım kadınlar tarafından yıkanırken anlayabilecektim... Korkusu hala yüzünden okunuyordu. Korktuğunu biliyordum...
Annanemin gözünde makbul insan beyaz tenli olurdu. Annanemin göçmen beyazı ailesine hepimiz kara kuru adamlar sokmuştuk. 'korkma' derdim. 'ben sana bembeyaz bir torun getireceğim.' Sevinirdi. Bunu bile başaramamış olmamın isyanıydı bu...Annanemin, yanında ben yokken ölmüş olması çok dokunuyordu. Götürürlerken bana doğru bir rüzgar esiyordu. Bana dokunuyordu sanki...
Mavi gözlü güzel annanem. Onu son yıkadığımda o bembeyaz buruşuk tenini ben morartmıştım. Onu banyoda düşürdüm tutamadım. Canım o kadar yandı ki. Onu son kez yıkarlarken kolunda hala morluğu duruyordu. Çok güzeldi, hala çok güzeldi.
Benim annanem çok zeki bir kadındır. Gittiği yer her neresiyse oradan da beni görecek, bana bir el uzatacak bir yol bulur. Hadi annanem uzat şu elini, yardım et.
Bugün fark ettim ki annanemle bir tane bile resmimiz yok. Çünkü resimleri hep ben çekmişim.
